„Boldixum“     (Stine Andresen)

 

 

Wi sind hier hüt in Bollixum

Drum bin ich so vergnögt,

      Hier heff ick mi wull  hunnertmal

      So recht von Harten högt.

 

Dat is ja ock keen Wunner groot

      Dat mi dat legt so neeg,

      Hier steiht noch mien leev     

     Vadderhus,

 

Hier stunn ock all mien Weeg.

      Hier speelt ick as en fröhlich Kind

      Dat Hart von Sorgen Fri,

      Hier gröten Kark un Hus un Strat,

      As ol Bekannten mi.

 

 Heff hier vör Johren in´ne School

      Jo lehrt das ABC,

      Heff hier die ersten Freuden smeckt

      Un ock das erste Weh.

 

     Wie schön dat immer Butlands weer

      Un wor ick keem herum

      Dacht ick doch an mien Eiland Föhr

      Un meist an Boldixum.

 

      Un de dor nich geboren sind

      Und de dor ock nich wahn,

      Ich glöv, se nehmen dat nich krum

      Un könn dat gut verstahn:

 

      Dat so an mien lütt Heimatsdörp

      Noch immer hangt mien Hart

      Un dat dat, wenn et doran denkt

      Sogar poetisch wart.

 

Denn de in´t wilde Weltgewöhl

      Sein Heimatort nich ehrt

      Hett na mien Meenung keen Geföhl

      Un is keen Sössling wert.

 

      Ock hett uns Lehrer immer seggt

      (Un he weer lang nich dumm):

      Dörp Bruck in Holland weer das 

     Best,

      Un den keem Bollixum.

 

      Drum bin ick ock man gor nich 

bang,

      To segg´n, wat ick much:

      Komm, bring mit mi bi Gläserklang

      Lütt Bollixum een Hoch!